Organy centralne państwa

Do najważniejszych reform należała reforma administracji. W miejsce Dumy Bojarskiej została powołana Rada Ministrów, która pełniła rolę kancelarii przybocznej cara. W 1711 r. Piotr I powołał do życia Senat Rządzący. Do jego uprawnień należało zastępstwo monarchy w czasie jego nieobecności. Oprócz tego Senat Rządzący sprawował nadzór nad finansami i skarbem państwa, prowadził nadzór nad administracją oraz wymiarem sprawiedliwości. Do jego kompetencji należało również opracowywanie projektów ustaw oraz sprawowanie sądownictwa w najwyższej instancji. Senat Rządzący składał się z dziewięciu osób, które mianował car. Posiadał własną kancelarię na czele z własnym sekretarzem. Aby czuwać nad wprowadzeniem w życie zarządzeń i uchwał Senatu, wprowadzono funkcję fiksałów, których zadaniem było kontrolowanie urzędników i sprawdzanie czy nie naruszają i wykonują ustawy państwowe. W 1722 r. instytucja fiskałów została zniesiona. W jej miejsce utworzono prokuraturę. Do zadań tego organu należał nadzór nad administracją oraz stanie na straży państwowych interesów. Cała prokuratura, oraz stojący na jej czele generał-gubernator, podlegała carowi. Generał-gubernator był naczelnikiem kancelarii Senatu. Miał prawo do sprzeciwiania się decyzjom senackim, które były sprzeczne z prawem. Nadzorował wykonywanie zarządzeń Senatu, przewodniczył jego obradom i je zwoływał. Prowadził także kontrolę nad administracją państwową oraz sądownictwem w całym kraju. W latach 1717-1720 została przeprowadzona reforma tzw. prikazów. W ich miejsce stworzono kolegia. Były to organy o charakterze kolegialnym wzorowane na podobnych instytucjach w Skandynawii oraz w Niemczech. Kolegia były czymś w rodzaju współczesnych ministerstwa. Początkowo powołano dziesięć kolegiów, z czasem ich liczba wzrosła do szesnastu. Do głównych kolegiów należały: kolegium do spraw zagranicznych, do spraw wojskowych, do spraw sądowych, do spraw marynarki, kolegium do spraw dochodów państwowych, do spraw wydatków państwowych, kolegium do spraw handlu, do spraw kontroli, do spraw górnictwa i do spraw przemysłu. Pomiędzy kolegiami dochodziło do częstych sporów, głównie na tle kompetencyjnym. Kolegia do spraw zagranicznych, do spraw wojska i do spraw marynarki były określane mianem kolegiów wyższych. Ich członkowie pozostawali w stałym kontakcie z carem. Nadzór nad pozostałymi kolegiami sprawował Senat. Kolegium przewodził prezes. Zastępował go wiceprezes. Ponadto w jego skład wchodzili radcy i asesorzy. Pierwsze z dwóch wymienionych osób pochodziły z carskiej nominacji. Pozostałe osoby były powoływane przez Senat. Kolegia rozstrzygały o danych sprawach głosując zasadą większości głosów.