Korea, znajdująca się od 1910 r. w rękach japońskich, decyzją mocarstw miała stać się po II wojnie światowej niepodległym państwem. Na mocy porozumienia miedzy państwami alianckimi odpowiedzialność za realizację postanowień kapitulacyjnych wojsk japońskich w Korei powierzono: na północ od 38 równoleżnika dowództwu wojsk radzieckich, na południe dowództwu wojsk amerykańskich, których armii uwolniły znaczne części Korei spod okupacji japońskiej.
Gdy 15 sierpnia w Seulu, głównym mieście południowej Korei, ukonstytuował się rząd pod przewodnictwem Syngmana Rhee, zasłużonego bojownika o niepodległość Korei, Stany Zjednoczone i Organizacja Narodów Zjednoczonych podjęły rozmowy z ZSRR na temat zjednoczenia państwa. Nie przyniosły one żadnych rezultatów. Moskwa, podobnie jak w przypadku Niemiec, postanowiła zapewnić sobie stałe wpływy w pokupowanej przez siebie części, tworząc tam reżim „demokracji ludowej”, pod pełną kontrolą miejscowych komunistów. Wojska radzieckie wycofały się oficjalnie z Korei pod koniec 1948 r., gdy komunistycznemu rządowi nic już nie zagrażało, a armia tzw. Północnokoreańskiej Republiki Ludowej dawała pełne gwarancje lojalności wobec ZSRR. Amerykanie, choć zdawali sobie sprawę z prawdziwych intencji Moskwy, zmuszeni zostali w tej sytuacji do wycofania z Korei również swojej armii. Zachęciło to Stalina do rozszerzenia swego stanu posiadania. Młode, niepodlegle państwo południowokoreańskie wydawało się łatwym obiektem agresji. W czerwcu 1950 r. wyszkolona i uzbrojona przez ZSRR armia Północnej Korei rozpoczęła bratobójcza walkę. Mieszkańcy części południowej postanowili jednak zdecydowanie bronić swej niepodległości. Niestety armia południowokoreańska, niewielka liczebnie, nie była w stanie sama skutecznie powstrzymać przeciwnika. Prezydent Syngman Rhee zaapelował w tej sytuacji o pomoc do ONZ. Rada bezpieczeństwa ONZ przegłosowała wniosek o udzielenie Południowej Korei konkretnej pomocy wojskowej przez państwa wchodzące w skład ONZ. Decyzją prezydenta Trumana główny ciężar pomocy miały wziąć na siebie Stany Zjednoczone. Poważny wkład wnieść miała także Wielka Brytania i Turcja.
Nieliczne oddziały amerykańskie przerzucone pierwszej fazie do Korei z garnizonów w Japonii zostały wzmocnione kolejnymi, naprędce mobilizowanymi, dywizjami z kontynentu amerykańskiego i Europy Zachodniej. Zjednoczona armia ONZ na czele z amerykańskim generałem MacArthurem dokonała udanego desantu pod Inczon i dość łatwo pokonała wojska napastnicze, przekraczając w październiku linię 38 równoleżnika. Celem dalszych działań miała być już nie tylko obrona niepodległej Korei przed agresorem, ale zjednoczenie kraju pod jednym demokratycznym rządem.
W tej fazie do konfliktu wmieszały się komunistyczne Chiny, przekazując do Waszyngtonu ostrzeżenie przed dalszą pomocą amerykańską dla rządu w Seulu. W kilka dni później rozpoczęła się na wielką skalę interwencja chińska, w której wzięły udział tzw. armie ochotnicze. Skuteczność dalszej pomocy dla niepodległej Korei uzależniona została od decyzji zbombardowania komunistycznych baz zaopatrzeniowych rozmieszczonych bezpiecznie na terytorium chińskim. Konflikt koreański mógł się jednak łatwo w tej sytuacji przekształcić w wojnę światową. Chiny bowiem na mocy podpisanego w lutym 1950 r. przymierza z ZSRR miały prawo zwrócić się do Moskwy o wykonanie zobowiązań wypływających z tego porozumienia. Prezydent Truman zrezygnował wiec z planów bombardowania pogranicza chińskiego. Gen. MacArthur został pozbawiony dowództwa i wojna przekształciła się w krwawe, długoletnie zaganiana na terytorium koreańskim z milionowymi armiami chińskimi. Rozmowy w sprawie rozejmu, rozpoczęte w 1951 r., ciągnęły się bardzo długo. Porozumienie osiągnięto dopiero w 1953 r. Kontrolę jego wykonania powierzono Wojskowej Komisji Rozejmowej oraz Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych, do której obok Szwecji i Szwajcarii na niejasnych zasadach włączono także Polskę i Czechosłowację. Podział na dwa państwa koreańskie został utrzymany.
Północna Korea, licząca mniej niż 1/3 ludności całego kraju, pozostała państwem komunistycznym, jednak od chwili chińskiej interwencji w wojnie wpływy Pekinu stały się tam nie mniejsze niż Moskwy. Wojska chińskie pozostały zresztą w komunistycznej części Korei do końca 1958 r. W tej sytuacji w Korei Południowej stacjonował nadal, z ramienia ONZ, kontyngent wojsk amerykańskich. Po zmuszeniu do ustąpienia prezydenta Syngmana Rhee, którego władza uległa w czasie wojny zbyt silnemu wzmocnieniu, nastąpiła ponowna demokratyzacja rządów południowokoreańskich.
Wojna koreańska miała daleko idące konsekwencje w polityce światowej. Wytworzyła przede wszystkim powszechny strach przed wojną światową, w której użycie bomb atomowych, produkowanych już wówczas także w ZSRR, stawało się w ewentualnym konflikcie bardzo prawdopodobne.